De meeste gestelde vraag tijdens m’n zwangerschap was misschien wel deze: Hoeveel dagen ga je straks werken?

Het grappige is dat ik daar eigenlijk helemaal nog niet zo goed over nagedacht had, maar doordat ik de vraag continue kreeg maakte dat wel iets in me los.

Super blij en dankbaar was ik voor het feit dat we een kindje zouden krijgen, maar ik wist ook dat ik heel graag wilde blijven werken. Vanaf dag 1 voelde ik dat al heel sterk en ik was daar ok mee.

Overigens ben ik daar nog steeds meer dan ok mee….

Wat het meeste frappante misschien aan deze vraag nog wel is, is het feit dat mijn man (Henk) welgeteld NUL keer deze vraag kreeg…..

Voor hem was het blijkbaar heel normaal dat hij fulltime bleef werken

Toen ik aangaf fulltime te willen werken waren de reacties toch iets meer gevarieerd….

Waarom zijn we soms zo hard naar elkaar?

Als snel werd het mij duidelijk dat veel mensen hun oordeel klaar hebben liggen. Iedereen heeft ergens een mening over en veel mensen steken die ook zeker niet onder stoelen of banken.

Zodra je aangeeft 5 dagen te blijven werken wordt je scheef aangekeken. Want oh wat werk je veel…..

Vervolgens wordt er een heel leger vragen over je afgevuurd…. Hoe doe je dat dan? Zie je je kind dan niet te weinig? Voel je je daar niet schuldig over? Mijn hemel zeg….

Voor zover je nog geen schuldgevoel hebt dan heb je het na een dergelijk kruisverhoor wel…. Want ben je nog wel een “goeie” moeder als je zoveel werkt?…

Zodra je aangeeft 3 dagen te gaan werken word je ook scheef aangekeken. Is dat niet wat weinig?

Ook die optie gaat vaak gepaard met veel vragen. Want hoe doe je dat dan financieel? Heb je dan nog wel genoeg tijd voor jezelf? Pfff….

Wat dat betreft doe je het ook niet snel goed in de ogen van een hoop mensen en mensen schromen niet om te pas of te onpas hun mening met je te delen en te zeggen wat wij ergens van vinden…

Wie bepaald nou eigenlijk wat de “standaard” of “normaal” is?

Maar wie bepaald nou eigenlijk wat normaal is? Uiteindelijk bepalen we dat toch echt nog steeds zelfs vind ik.

Mensen kijken vanuit hun eigen referentiekaders (hun eigen “normaal”) naar situaties en zijn vaak niet zo goed in het zich inleven in het “normaal” van iemand anders.

En voor sommige mensen is het gewoon een tweede natuur om negatief te zijn en niet aardig te doen over anderen. Sommige mensen voelen zichzelf ook gewoon minder slecht als ze een ander kunnen veroordelen.

Dit zegt uiteindelijk helemaal niets over jou, maar alles over de ander…

De “standaard” of het “normaal” is heel persoonlijk en soms denk ik ook weleens dat het een eeuwige ontdekkingsreis is. Je kijk op dingen verandert vaak ook door de verschillende levensfases waar je doorheen gaat. En op sommige momenten vind je andere dingen misschien ineens belangrijker.

Dan verander je gewoon je spelregels weer en bepaal je wat op dat moment voor jou werkt. Iedere dag weer hebben we de kracht om keuzes te maken en nieuwe of andere keuzes te maken. Om ergens op terug te komen of om onze koers te veranderen.

Op het moment dat je die kracht gaat voelen is ook het moment dat je gaat ervaren dat jij je eigen standaard bepaald en jouw eigen spelregels voor jouw leven.

En ja er zijn ook genoeg werkgevers waar wel flexibiliteit geboden wordt en je een mooie carrière kunt opbouwen en een gelukkig gezin kunt hebben!

Maling hebben aan de mening van een ander

Hoe zorg je er dan voor dat je toch je eigen keuzes durft te maken en je niet met een schuldgevoel blijft zitten?

Door te kiezen voor dat wat voor jou en jouw gezin werkt en dat is nou eenmaal voor iedereen en ieder gezin anders

Mijn kind is super graag bij de opvang en is dol op het spelen met anderen kinderen.

Ik voel me een betere mama doordat ik ondernemer ben en visa versa. Mijn leven, mijn regels, mijn voorwaarden! Die voor ons werken!

En nee, zelfs niet na de moeilijke start die Benjamin gehad heeft ben ik hier anders over gaan denken…

Des temeer ben ik het leven gaan waarderen en weet ik hoe belangrijk het is om het maximale eruit te halen en je niet zo druk te maken over wat anderen ergens van vinden of denken.

Het is goed om je te realiseren dat je NOOIT iedereen gelukkig kunt maken, het belangrijkste is dat JIJ en jouw geliefden gelukkig zijn. Dat is alles wat telt…  

En ja, ik ben ook die moeder die op vrijdag nog snel de vrijdagmiddag borrel doet voordat ze haar kind ophaalt….

Voor iedereen die daar iets van vindt of een issue mee heeft: MIJ NIET BELLEN

Ohw ja, en maak van jouw probleem vooral niet mijn probleem en probeer me ook geen schuldgevoel aan te praten!

Liefs, Hendrika